Bir Adem hikayesi, anlatmak istiyorum.
Kalem sustu bu gece, yaz diyorum yazmıyor.
Herkesin kulağını çınlatmak istiyorum.
Şu dünya ahvalini gez diyorum gezmiyor.

Kuyruğu sıkıştırdım, bende her Adem gibi.
Buram buram terledim tende her Adem gibi.
Yaz kalemim diyorum; sende her Adem gibi.
Ama bir hissizlik ki sez diyorum sezmiyor.

Şu doğanın katline sebep olan gözlere.
Yapıp yapıp ardında bırakılan izlere.
Yaşanılan afetten sorumluysak bizlere.
İçini boşaltmaya, kız diyorum kızmıyor.

Gözlerdeki korkuyu, bitmeyen şu telaşı.
Özlenen sevinçleri katmayan şu telaşı.
Başımızdan bir türlü gitmeyen şu telaşı.
Hünerli ellerinle boz diyorum bozmuyor.

Evimize kapandık, bal ettik acıları.
Senin ile geçirdik, uykusuz geceleri.
Birleştir şu harfleri, toparla heceleri.
Şimdi eylem vaktidir diz diyorum dizmiyor.

Ne çok ihtiyacım var, sesini yükseltmene.
Hekimlerin çaresiz yasını yükseltmene.
Şiirlerin pik yapan hasını yükseltmeye.
Belki bu son şansımız az diyorum azmıyor.

Kul Fikret’im diyor ki; mikroptan da mikropsun.
Tutup fırlatacağım ucun koparsa kopsun.
Halimiz hal değil ki, garip kalem ne yapsın.
Belki uykusu geldi, sız diyorum sızmıyor.

Mehmet Fikret ÜNALAN
19 Nisan 2020 Saat 01.25
Karantina günleri
Güzelçamlı/Kuşadası