Bir garip şair varmış yad elde,
Üstü başı biraz perişan halde…
Kucağında bir sokak kedisi,
Belli ki kendisi bu şehrin delisi…

Yüzünde var bir yudum intizar,
Belki de aklında planlı bir intihar…
Yüreğinde bütün umutlar çürür,
Dizelerinde tekrar hayat bulur…

Sen garip şairisin bu karanlık hücrenin,
Ben ise mahkûmu duyduğum dizelerin,
Söyle bana garip şair,
Canları mı vardır kullandığın kelimelerin…

Şiir yürekten hissetmektir elbette,
Umudun kaybolduğu mevsimlerde,
İşte tam da bu yüzden belki de,
Yaşanmış hayatlar bulurum şiirlerinde…

Söyle bana garip şair,
Aslolan boşuna tükettiğim yıllar mıydı?
Yoksa beni benden alan duygular mıydı?
Belli ki cevaplar senin dizelerinde saklıydı…

Ne zaman bir şiir okumaya kalksan,
Ve yahut duygu denizine dalsan,
İşte o an utanırım şairliğimden,
Bin bir parça kopar yüreğimden…

Dağılır, kaybolur bütün kederim,
Ben bu gece garip şaire içerim,
Bir de zil zurna sarhoş olur
Kendimden geçerim…

Senin şerefine kalkar bu gece kadehler,
Sana okunur bugün bütün nameler,
Söyle bana garip şair,
Değişir mi ki kader dediğin şeyler?

Nerden bileceksin ki…
Falcı desem değilsin,
Ermiş desem gülersin…
Söyle bana garip şair,
Gel desem gelir misin?

Söyleyemezsin ki…
Altı üstü bir garip şairsin işte…


Pelin...
07.Temmuz.2008
19:40