şiirin karşısında yine büzüldüm
içime gömüldü kanatlarım
takılıp kaldım iki karganın uçuşuna
durmadan yüzünü buruşturan gökyüzüne
seninle yaşamaktan avucumu yıkadım
eğri yüzüne bir şamar indiremedim aşkın
oysa ne güzel açar sahici güller, gelince zamanı
buğulanmış havada buğulandırmadan bakışını


iki kişinin oyununa amma takıldım
kimse kimsenin koluna girmedi
bir polis eşliğine ve doktor gözetiminde şimdi hayat
yalnız yürüyüşüne eş
azarlayan bir valinin eşliğinde açılmaz sosyal ara
şimdi kapının ilerisindeki hayvana ve insana
yiyecek verme yardım etme günü
el- etek öpmek değil
durduğun yerde bir sorun çözemezsin ki aklım
bir dizede durup kalma, yürü


yoldan geçen kız gibi olsaydım eğer
bisikletime biner, geçerdim evlerin önünden
her pencereden bir gül uzatılmazdı bilirim
bilirim gülüşler en çok yürekte açar
düşlerde bile gelse sevdiğim
ısıtırdı avuçlarımı
bir dolu kalp resmi çizmiş gibi gökyüzüne
gün ışığına bakar severdim
bir çocuk gibi işte!..



02. 04. 2020- Nazik Gülünay