Ateşi yükseldi birden dünyanın,
Ölümün o sıcak yüzünü gördü.
Sonuna gelindi tatlı rüyanın,
Herkes en sonunda özünü gördü.

İnsanoğlu azmış, nefsi doymuyor,
Zulüm yaygınlaşmış, hâlâ durmuyor,
Kimse bu işlere akıl yormuyor,
Zalim, cehennemin közünü gördü.

Bir yanda şatafat, bir yanda yokluk,
Çocuklar soruyor; nedir ki tokluk?
Sefalet içinde yaşıyor çokluk,
Merhameti olan, hüzünü gördü.

İnsanlar korkuyla eve kapandı,
Azrail peşinden geliyor sandı,
Ölümden başkası elbet yalandı,
Aynada, kanlanmış gözünü gördü.

Herkes biliyor ki bu dünya yalan,
Sessizce göçüyor vadesi dolan,
Ölümden kaçış yok, ona hazırlan,
Baharı umanlar, güzünü gördü.

Bu âlem benziyor bir aşiyana,
Kalmayacak dünya, can taşıyana,
Ölüm gelir elbet, her yaşayana,
İnsanlar mahşerin düzünü gördü.

Neyine güvendin, ey aciz olan?
Küçücük bir illet ediyor talan,
Hezimettir artık geriye kalan,
İnsan, en sonunda tözünü gördü.


Sabri Koca




*töz: asıl, kök