Nereye kayboldun Müfit ?
Hani gecenin zifir karanlığında
Gözlerinin şavkı aydınlatacaktı geçmişimizi ?
yahut
Küçük çocuklara sobelenecektik
saklambaç oynuyorlar sandığımız
o saçma günün ortasında ?

Hep böylesindir zaten biliyorum
-yada hep böyleyim-
sessizce susuşlarımız gibi yani;
küfredip duruyoruz karşılıklı
imamların hiç düğümleyemediği kefen bağlarına,
ve beyhude sarılmaya çalışıyoruz
geçmişimize düş/müş
gözleri annesine benzeyen kız çocuklarına ?

/…Sahi; senin gözlerin
babana benziyor diye mi kör Müfit ? …/

.
.
.

Pencere altındaki çocukların gürültüsü
Neden sustu Müfit !
Neden bir âmâ kadar sessiz şimdi
İçime kurduğun darağaçları,
Renklerin sağır edici büyüsü
Neden silmiyor şimdi kulaklarımın pasını…

Biliyorum kızma ,
Gidişin müsebbib değildi
Ve hiç etkisi de yoktu üstelik
İçimdeki çocukların katliamına,
Tek suçlu bendim biliyorum
Haritalanmamış iklimlerin
P/iç yüzlü evlatlarından teşekkül hayallerimdi zanlısı,
Ve dahi
Benim kısırlığımdı
Doğuma aç bu coğrafya…

/...Sahi ; sen neden hiç doğurmadın Müfit ?.../





İkibinyirmi’nin Mart’ı
İstanbul…