Kök salmış bir ağacım
Zamanın diplerine.
Vurdukça çapalığın
Dallarım kırılıyor.
Oysa mevsim yaz,
Güze dönmedim daha.
Baksana mis kokusuna
Toprağın
Ve bak
yalancı beyazlığına
Erik ağaçlarının...

Yaşamak boyu kırdım umutlarımı
Üzerimden geçen her ayaz
Daha da dik kıldı
Düş uçlarımı.
Sofralarda eğreti durdum,
Düşlerim
Yırtık ve yamalı gezdi sokaklığında
Oyunlara alınmadım
Ve kovuldum sonunda
Lanet giyindim
Düşsüzken anladım....


/...Hayallerimi yükledim sırtına gündüzlerimin,
Ağır geldi ! Düşü Düştü Düşlerimin.../



Şimdi bahar diyorsun
içinde durduğun zamana.
Oltasını salladığım an
Anılarımın,
Güz’e dalıyor gözlerim.
Hani bahardı
hani çiçek açmak zamanı
çatmıştı demlerinde.
Ve hani
Hep çocuk kalacaktın
Zaman erirken gözlerinde...

İndirdim şimdi küfemi
Sarhoş bekçiliği yapmıyorum artık gecelere
İçip içip sızdırıyorum
hüznün koynunda
Yaralı bir ceylan gözüne saklıyorum
Tüm yıldızları
ve yaldızlarla boyuyorum
resmimdeki gözyaşlarını...

/...Ağladığımı anlıyorum içimin çekilmesinden,
ve içimin çekilmesinden biliyorum dönmeyeceğini giderken.../


En saf haliyle getirdim aşkı
Sarıp sarmala
Kundakla doğmamış çocuklarını.
İçtim gözünden düşen damlaları
Esriğim şimdi
ve
Ağudan bulandı
Gölümün kenarları...
Dişiliğine kaçtı sevdan
Erkekliğine dem vurdu
Gözlerinin kadınsı yanları...

Yalanlarını düşürdüm dişlerinden
Çocuk değilsin sen.
Biliyorum
Yiyeceksin her sevgiyi
Ne gelirse bu düş/üş/ten
Ve emzireceksin bir bebeği
Ölmeden hemen evvel....


/...dişi düştü düşlerimin sensizken,
canın yandı biliyorum, diş(i)siz yanlarımı emzirirken.../