Yazmayı yeni öğrenen bir çocuk gibi
Kırk sayfaya ismini yazdırdı kader
Ne zormuş ters elle yazması meğer !
Harflerin hiçbiri
Bildiğim şeklinde değil
Ne soldan dolandırabiliyorum
Ne de sağda dönüyor
Mürekkepteki meyil...

Herşeyi en baştan öğreniyorum ben
Elimde bir abaküs
Saymaya başlıyorum yeniden
Bir’den başlayıp
Son veriyorum
Dilimin kemiği “On” derken
Yetmiyor
Kerat cetvelinde ismin çıkıyor
Yüreğim kere yediden...

Biliyor musun ?
Ali topu kaçırdı
Ayşe de gitti
Bir çöp adamın
Tutup ellerinden.
Oya’nın da ipi koptu üstelik
En incelmeyen yerinden...

Kaç yıl öncesi anımsamıyorum !
Kaç çocukluğun sonrasına tekabül
Kaç büyümemiş kelam
Kaleme kurban verilirken
Kaç yürek mahşerinden
Kaç kelime ölmüştü
Bir kaç cellad idamımı tekmelerken...

Çocukluğum öldü sanıyordum
Gömmüştüm halbuki
Bir kozanın en karanlık yerine
Üstünde bir-iki kürek imge
Ve bir kaç dua eşliğinde...
Şimdi görüyorum da
Ölmemiş !
Bu yüzden eğri büğrülüğü bu şiirin,
Ve bu yüzdendir belki de
Çocuk masumluğu gözlerimin...

Kırk sayfaya yazdırdı kader
Harf harf ezber ettirdi ismini!
Üç beş’ten
Onbeş eder dedi öğretmen
Geçmişinin tümden gelimi...
Tümlüğümle çarpıp hayatı
Çıkardım hiç’ten kimsesizliği
Geçmişe böldüğümde yüreğimi
Gözüme ilişti ellerimdeki kir !
Bir çocuğum şimdi düşlerinde
Eğri büğrülüğüm bu yüzdendir...

/...Okuyamayabilirsin ; Sol elle yazıldı bu şiir.../