bulut üstünde bulut
güneşi görmek için uzatıyoruz ellerimizi
vuruyorlar
oysa değse kanatlarımız birbirine
senin elin bana
benim elim sana uzansa
denklesek tahtaravalliyi
ne sen düşsen aşağı
ne de ben


yer mi bulutlar birbirini
gözü dönmüş insanlar
önlerindeki engebeleri
ölümüne çakılmış kazıkları görür mü?
kanar mı
pembe düşlerle gösterilen oyuna
Polyana hep mi güler?
penceresiz dar odada.


ağartılamaz mı karartılan günler
hep aynı yönde mi döner geç işaretleri
otomatiğe bağlanmış kollar
bir an durmaz mı
icat ettiği o makinemsi kollar
hiç şaşırmaz mı
doğru yöne.


göstermeye çalışıyorum mavi göğü
kara giysisini soyunsun istiyorum insan
kurtulsun tutsaklıktan
kara gözlüklü beyler de
çıkarsın gözlüğünü
kalsın ayağımızın altında
basacağımız yer
yeşerteceğimiz toprak !..


11. 03. 2020 / Nazik Gülünay