Depreşti yine bak, hasret acısı
Issız gecelerde, hep seni andım
Biter mi yürekte, sevda sancısı
Hayal uykusundan, çabuk uyandım
Ben bu acılara, nasıl d/ayandım

Neyleyim ben aşkı, yüz gülmeyince
Kavrulan yüreği, el bilmeyince
Her gün batımında, sen gelmeyince
Sensiz geçen günü, bir bir sayandım
Ben bu acılara, nasıl d/ayandım

Seni albümler de, yâd ediyordum
Türküleri sana, atfediyordum
Elbette gelecek, sabır diyordum
Ben kendi kendime, tavır koyandım
Ben bu acılara, nasıl d/ayandım

Gamzeler açardı, her gülüşünde
Bana “canım” diye, seslenişinde
Hayalin gözüme, her gelişin de
Her içli şarkı da, hüzne boyandım
Ben bu acılara, nasıl d/ayandım

Yollarına çıkıp, duran olmadım
Kendim için hesap, soran olmadım
Sözlerle kimseyi, kıran olmadım
Her zaman çevreme sevgi yayandım
Ben bu acılara, nasıl d/ayandım

Deli gönül, her gün böyle, yastayken
Kulaklarım, gelir diye, sesteyken
Ayın şavkı, karanlıkla rakstayken
Gökten yıldızlarla, birlik kayandım
Ben bu acılara, nasıl d/ayandım

Lüzumsuz’um bir mum gibi eridi
Derdi çekmektense, ölmek varidi
Gözüm yaşı yanağımda kurudu
Gurbet elde, özlem ile, doyandım
Ben bu acılara, nasıl d/ayandım

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ