büyümeyi öğrettim kendime önce.zamanı avuçlarıma bırakıp parmaklarımdan akmayı öğrendim sonra. göğsümün tam orta yerinde bir memleket kurdum. adını aşk koydum birde.gözlerimi adadım ona.sözlerimi bağışladım sonsuzca.korktum oradan.ürktüm.ayaklarım çıplak bırakıp patika yolda yürümeyi öğrendim.yürüdükçe insanlığı gördüm.ve tüm insanlığı yerleştirebilirim sandım göğsümdeki o yaraya.o kadar büyük müydüm ben sahi.kaldıramayacağı yükün altına girmeli miydi insan.yalnızken daha çok kalabalık oluyor bu yaşam.dünyanın bir ucundan bir diğerine kadar koşuyor koşuyor koşuyor hep durmadan.
yalnızlığı seçtikçe içimin pencerelerimi kapadığımı fark ettim.uzun bir zaman sonra bunu fark ettim.çok sevilmek öldürüyor insanı,öğrendim bunu da. inanınki öldürüyor insanı çok sevilmek.o yüzden çok sevmekten hep korktum.ama sevenlere asla engel olamadım.ve beni sevildikçe gördüm ki beni seven herkes öldü mesela.en çok anaanneme yandım.

yaş aldıkça yaşlanma ile barış imzalamayı planladım.kadınların en güzel süsüdür bence ağartı düşen saçlarla gülüşmesi dedim..orta yerinde olan ömre kaç rakam kaldı ki şurada dedim.ömrümüzün en karanlık demi hangi an sahi.hayat karanlıkta daha güzeldi bence.çünkü yüzümü sadece gece görebiliyordu.o yüzden geceye and içen Allaha hep sordum,neden hürmetine bizleri var ettiğin aşka yemin etmedin ki Rabbim. belkide aşk gizli kalmalıydı. Havva'nın günahı mıydı şu göğsümde kurduğum yurt?bir peygamber mi almalıydım içime.velhasıl
yaşamak dediğin başlı başına bir kıyametin adıdır işte...


yaklaşık tam bir yıl olmuş bu deftere girmeyeli.(: vaaay dedim böyle kendime.bur da var olan bir çokları tanımıyorum ben artık.var olanlara selam olsun o vakit.özlemişim sevgili Harun.şiirlerini. ve dahi gözlerine yuvaladığın bu güzel şairliğini.seni okumak hep keyifli...bu defter ailesinde en ilk tanıdığım yegane kalemlerden birisin.hep var ol emi.edvard munch ve çığlıkları.ve vincent willemi görünce istemsiz kalemini hatırladığım.

bütün şiirlerinin bir tadı var dimağımızda.ve bir şiirin vardı hatırlıyorum.neden bilmem adı hep aklımda ama kendi yok.(. hıçkırık isimli bir şiir yazmıştın çook yıllar önce.
nasıl bir ruh halimde okumuşsam artık senin ismini gördüğüm an hep o şiir gelir aklıma. yeniden şuraya assan dedim keşke..okusak bizde belki dağıla dağıla.
belki çok tutarsızca.
ilhamın bol,yüreğin hep Allah ile kalsın kalem dostu.



esenlikle...









Mehtap Yıldız tarafından 3/4/2020 2:29:28 AM zamanında düzenlenmiştir.

Muhteşem!..Ne yaptın Şair.O kadar güzel özetlemişsin ki hayatı...Ayakta alkışlamamak ne mümkün sizi..Hele final vurucu çürütemez kimse gerçekleri savunan tezi.Saygıyla..

bu şiir de öyleydi. kalıcı güzellikte
ve oldukça ağır
.

sevgiler

güzel bir serbest vezin şiiri okudum kutlarım