Kül Kuşu

Gök duyar sesini
Varmayı istedikçe ıssızlıklara...
O çekecektir içine inan acı nefesini
Eğer ki gönül kabuğu canı yanan bir kül kuşsa!

Tutunmaya çalıştıkça kırılgan dallarına,
Sabrın alemeti farikası yoracaktır esefini.
Dikkat et! Acı veren tökezler saptırırsa birgün yolundan,
Kopan dalgalara fırtınalar katıp yutar bir buket bedeni.

Sonra
Varolmayı yokuluşlardan bekleme sakın!
Gittiğin yerlerde, kaçtığın yaman gözlerin benzerlerine iyi bak!
Yerini almayı istediğin hayatlar, şimdi avcunda bir toz misali...
Üfledikçe yıldızlarını
Dahada yakınlaştı bir hoş huzur güneşe,
Üfledikçe tohumlar dahada kor, dahada duman!

Ölümde elbet vuracak kapına seninde.
Ne çok ayrılık kalıcak geriye ne çok ayrılmışlık.
Yokuş yukarılara eriştikçe, verdikçe bütün derinliğini okyanuslara,
Koca bir dağ sanıpta yenilgisiz zaferlerini,
Yabancılaştıracak seni sana!
Parçalanarak ayıracak ruhundan,
Bitecek hatıralar silsilesi herşeyiylen mayıs başlarında...
Ve farkın kalmayacak ozaman artık;
İsli gözlerden geceye düşen birkaç damla sudan.