Sanmayın bu dünyada kesildi tüm nevalem!
Yaratana çok şükür, tutuyor elim, kolum…
Görmedim vatanımdan güzel olan bir âlem!
Bana yetti de arttı, şu cennet Anadolu’m…

Ne Paris’in Eyfel’i, ne İtalyan Piza’sı!
Ne Leonardo Vinci, ne de Mona Liza’sı!
Gördüğüm bir Hicaz var, o da Hakkın rızası!
Yurdumun yönü kıble, bin minnet Anadolu’m…

İstemem melon şapka, frak değil kılığım…
Papyon Frenk’e kalsın, ondan zaten yılığım!
İsterim “kendim olmak” bu benim son çığlığım!
Ecdadımdan kalan o, ganimet Anadolu’m…

Libas; şalvar, bel; kuşak, başında; keçe fesi…
Türklük özgürlük demek, yıktı geçti kafesi!
Altaylardan Tuna’ya, yetişti Türk nefesi!
Üç kıtanın böğründe, bir ziynet Anadolu’m…

Osmanlı bir aile, ırkı bozdu da gitti!
Üçler, yediler deyip, kırkı bozdu da gitti!
Arapça, Farsça derken, Türk’ü bozdu da gitti!
Şimdi öksüz yurdumda, tek mihnet Anadolu’m…

Kapladı Oğuz soyu, arzın dört bir yanını!
Son damlasına kadar döker de tüm kanını!
Hiç duymayan kalmadı, soyumun tuğyanını!
Türk’te kalleşlik olmaz, bir Tıynet Anadolu’m…

Rum, Yahudi, Ermeni Türk’ün kanını emen!
Gözümde tüter durur, Huş’lu, yokuşlu Yemen!
“Biz ırkı sildik” deyip, Türk’ümü çiğne/yemen;
Ecdadımdan bana tek, emanet Anadolu’m…

Yurduma dil uzatan, bizden olsa gam yemem!
Onu adamdan sayıp, buyur otur diyemem!
Ecdadım, payın büyük, hakkını ödeyemem!
Aç gözünü, sarmadan hıyanet Anadolu’m…

*
Dicle, Fırat ısındı, içimi söndürmüyor…
Sakarya yorgun mu ne, başımı döndürmüyor!
Yirmi yıldır vatanım, soyumu ondurmuyor!
Sen bari titre ve kalk, yardım et Anadolu’m!
Son çare öze dönmek, son sünnet Anadolu’m…

Antalya-2020/02

Halil Şakir Taşçıoğlu