Bir gülüşü var, sanırsın bahar gelmiş, ağaçlar çiçek, kırlar yeşile bürünmüş.
Gülüşü, karanlığın ardına doğan güneş gibi, umutsuzlara umut, hasreti vuslat, mutsuzluğa mutluluk getiriyor.

Öyle güzel gülüyor ki, yağmurun toprağı serinlettiği gibi, gülüşüne şahit olan herkesin içini serinletiyor, hüznünü dağıtıyor.

Bayram sabahına ulaşmış çocuk tadında gülüyor, öyle saf, öyle içten, öyle güzel.
Gülüşü coşturuyor denizleri, çiçekleri, gülleri, gülüşü coşturuyor kurumuş toprağı.
Gülüşü uçuruyor insanı gökyüzüne, uçuruyor mutluluğa, gülüşü geceyi aydın, kederi güzel kılıyor.
Yaşamın tüm kapıları, mutluluğun tüm kapıları, umudun tüm kapıları gülüşünle açılır.

Ansızın dolarsa içime hüzün, ansızın düşersem umutsuzluğa, ansızın düşerse yaşlar gözlerime, sevdam gülüver, güldüğünde dağılır gider hüzün, kuruyup gider yaşlar gözlerimden.
Sevdam, Güzel gülüşlüm, şiirim, sen gülümse bana.

Karanlıkta bırakma, umutsuzluğa, mutsuzluğa, yalnızlığın dipsiz kuyusuna itme, istersen al beni benden, müebbet et yüreğine, gülüşünden mahrum etme beni, yağmurundan, baharından mahrum bırakma, gülümü susuz bırakma benim.