ne çok dualar büyüttü bu çöl
fırtınalar, karanlıklar, ağıtlar
bir atım olsa
geçip gider miyim’i düşünüyorum
aç susuz insanları bırakıp
duvar dibinde
aldırış etmeden kızgın güneşe


nerde yol açanlar kendilerine
bizi ağırlamaz ki bu saray
ateş yakamayız donup kalsak
uzaktan bakarız ancak ürkek, korkak
bir de bekçileri salacaklar üstümüze
sanki eşkıya olmuş da işsiz insan
hanlarını saraylarını yakacak


ne çok karanlıklar büyütür bu kol
yalnız kendine uzanır, kendini tutar
onundur bütün güzel maviler
denizler aylar
bizedir depremleri
okşar geçer onları
bütün sallantılar


nasıl yürürüz kendimize
dilediğimiz yolda özgürce
nasıl yakarız sokağın ışığını
inanın ışık bile tek elden
ister yakar, ister yakmaz
dilerse kapatır gözlerimizi
kör eder

bu yerden çıkış var mı
heey umut
neredesin?


02. 02. 2020 / Nazik Gülünay