Bir masal anlatsam sana
içinde bir sen bir ben .
beş dakkanı ayırsan..
yamacıma sokulup
göğsünü yaslasan
çorak toprakları yeşerten
yanık kalp atışlarını hissetsem
içten içe ateşi ayazda..
beki o an gözgöze..
gözgöze gelmişken
önce hayal kurarız biraz
yıldızların altında..
bak yine daldık hayallere
unuttuk masalı ...
ama olsun
sıkıştırırız son satırlara.. acelesi yok..
hem çorak topraklar demişken
şu çorak topraklar var ya
değerlencekmiş hepsi
yol geçecek diyorlar burdan
belki durakda koyarlar şuraya
marketde olacakmış yakınlarda..okulda
metroda gelir belki yıllar sonra..
bize yetişmez belki ama olsun
çocuklar rahat gitsin yeter okuluna..
kaçırmamalı
kaptıkmı köşebaşından küçük bir arsa
veririz müteahhite alırız üç beş daire
boş durmamalı daireler üç beş de çocuk lazım..
bahçeye birde çardak attıkmı
parkda yaparlar belki eve yakın
oturur bakarız etrafa
yaşlanacağız ya o da lazım..

ah o hayaller yokmu ..
unutturdu iyice masalı
olsun beklesin biraz
kısa zaten
toplasan iki satır..
aslında bir o kadar da uzun
iki ömür sığacak
iki satır..
kapa gözlerini
geliyor dinle.
bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde..
bir sen varmışsın bir de ben
birde Allah ne verdiyse belki üç belki beş
biraz senden biraz benden...
vehasıl kelam
hayallerde masallarda kısa oluyormuş
kenar mahalle denilen yerden..
belkide folik asit eksikiğinden...