Ben yoruldum artık gönül işinde,
İçimdeki bir ses; bırak git diyor.
Yıllar yılı koştum senin peşinde,
Bunca keder yeter, söküp at diyor.

Yanan ben olmuşum aşkın nârına,
Kimse kulak vermez ahu zarıma,
Çıkabilir miyim bilmem yarına,
İsyanı bırak da, sabır et diyor.

Yüreği yaralı bir kuşa döndüm,
Kül altında kalan köz gibi söndüm,
Verdiğin acıyı sineme gömdüm,
Çekilmez çileyi götür sat diyor.

Dermanım sendeydi, vefasız çıktın,
Duyduğum güveni temelden yıktın,
Gördüğün her yerde bir kurşun sıktın,
Suçları üstlen de, gidip yat diyor.

Dumanlı dağlarda kayboldu izler,
Menzile varmadan yoruldu dizler,
Senin bu hallerin ne sırlar gizler?
Kayan umutları sanki tut diyor.

Fırtına misali soğuk esersin,
Keskin kılıç gibi derin kesersin,
Kendin suç işlersin, kendin küsersin,
Bütün acıları bana tat diyor.


Sabri Koca