Her sabah koşarken Frankfurt’un yollarında,
Yetişmeye çalışırım,on bir beş otobüsüne.
Elimde çantam kitaplarım...
Çoğu zaman gözlerimde yaşlarım
Yaşantımın bir parçası on bir beş otobüsüm.

Bitmeyen yollarda hayaller kurarım,
Her akşam dönüşünde,umutla açarım,
Yalnızlığımın kapısını, yüreğim çarparak.

Bazen sırıl sıklam dönerim dinmeyen yağmurlarda,
Yağmurlar göz yaşlarımda buluşur yanaklarımda.
Bazen bitmeyen kuyruklarında beklerim
Bir telefon kulübesi önünde, usanmadan;
Belki sesini duyarım Vatanımın,
Ve sevdiklerimin diye özlemler içinde.

Kırık kalbimi alıp geldiğim, bu yabancı ellerde,
Hıçkırık, göz yaşım ve sensizliğimle beraber,
İsteme dönmemi ; çağırma o uzaklardan sakın beni...
On bir beş otobüsü kalkarken dönemem artık
Gurbetin karanlığı benim içimde.

Aygün Deniz