Öfkeli Cümleler

Kalemimde biraz mürekkep var,
Sana dair cümlelere tükenmeye hazırlıklı.
Öfkesinin birikim sürecidir,
Simsiyah hale gelmesine sebep,
Katılaşmışlık…
Biraz gözyaşı damlatarak,
Yumuşatıyorum.

Derin bir "ah" çekmekle başlıyor,
Harfler kağıtta dolaşmaya.
İsmini yazamam, tarifini bulamam,
Gönlümden sana doğru bir hat çekilmiş.
Nasıl olur, diyor dilim,
Ve bir "ah" daha çekiyorum.
Zor biliyorum,
Kendimden kendime bir yol,
Dönen bir teleferik misali.

Mührü vurulmuş ayrılığa dair,
Dilinden dökülen hecelerle,
Ben vuslat demişken,
Ardı görünmeyen hasretle mahkum yıllar
Dilim zincirli yokluğunda,
Haykıramayan sessizliğim.
İncitmiyorum doğayı, gökyüzünü,
Haykırmıyorum.

Bir tutam kağıt, biraz mürekkep,
Tüketiyorum sana dair,
Hiçbir teknik yazıya benzemeyen,
Serbest dizelerle.

Bir gün biter bu öfkenin sesi,
Düşer kalemim, susar en derin nefesi.
Her satırda bir iz, her kelimede bir hepsi,
Bir sonbahar rüzgarı gibi geçer gider…
Zamanla her şeyin sonu gelir,
Ve o an, içimde bir boşluk belirler.