DIYARBEKIR
Güneşin doğduğu yerdir Diyarbekir
Dört bir tarafı surlarla çevrili
Sanki yaralarını gizlemek için
Beton bloklardan perde çekilmiş
Ağustos ayında üşüyorum
Güneşin yakmaz görüyorum
Oy Diyarbekir doğunun öksüz evladı
Bir evlat’ki boynu bükük
Bir yanı yamalı bir yanı sökük
Sokaklarında derin çukurlar
Binaların camları kırık sıvası dökük
Kan çanağına dönmüş gözlerin çökük
Tarihler boyunca
Ne acılar çekmiş Kimbilir
Acıların anayurdudur Diyarbekir.

Bekirem derki
Ben ŞairBekir sen Diyarbekir
Kaderimiz aynı bizim
İkimizde yalnızlığa terk edilmişiz
Sen kaderini kanla yazmışsın
Acılarını yüreğine kazmışsın
Güneş her sabah sana doğsada
Gökyüzünde güvercinler uçsada
Yaz ayında buz tutar gözyaşın
Bismil bacın suruçtur kardaşın
ŞıhBedrettindir kavim yoldaşın
Bense ikimizi şiirlere yazmışım
İnsanlara her mısrada
Seni ve beni anlatmışım
Sen doğunun öksüz evladı
Bense Sürgünlerde
Boynu bükük kırılmış kolum kanadım
Yüreğimizdeki yangını kim söndürebilir
Gün gelir tarihte seni unutur Diyarbekir.
Şiir Bekir Yıldırım