Seni düşünüyordum.
Sesini tutunup cümlelerinde dinlenmek isterdim.
Sonra
sonra gezmek isterdim hece hece, noktasız, soru işaretsiz belki bir virgül kadar durarak.
Ardından bam telinde şöyle durup söz almak isterdim ama sadece verebileceğin kadarını.

Susuyor dilim yine susuyor.
İçimde çığlık çığlığa bir ben, bana rağmen susuyor.
Doluyor gün gün gün/ahlar doluyor.
Gece karası puslu gözlerde özdeyişlerim,
Kime çarpsa dökülüyor.

Dökülsün tamam dökülsün de aramaz mı hiç anlamlarını.
Bakınmaz mı hiç her bir sözcüğü hayy lügatında.

İşte kapanıyor nihayet.
Ağır ağır, sessizce...
Karanlık olmalıydı, huzur duymalıydı...
Değil.

Yattım...
Uykuyu ölümden bir haber bilerek okumak niyetiyle yattım yine.
Sabah olur dirilir de ölümden bir nasihat alabilirim ümidiyle.
Peh;
Ne diyordum?

Mesut Tütüncüler
DENİZLİ 04.01.2020 /kalin ]