Ve aşk birgün kapıyı çalar....
Sen!!!
Başta istemezsin içeri girmesini...
Engel olmaya çalışırsın...
Direnirsin!!!
Kabullenemezsin bir türlü...
Her aşkın sonunda
ölüm acısını tatmışsındır çünkü...
Ama yine de bile bile
o ölümü yaşamak istersin...
Tekrar ve tekrar...
Kanarsın bir şekilde...
Belki bakışına kanarsın...
Belki bir gülüşüne...
Belki de seni sevişine aldanırsın...
Ve kendini aşkın derin hazzında,
istemeye istemeye de olsa bulursun...



Bitmişken bir daha asla dersin
kendi kendine...
Asla sevmeyeceğim dersin...
Asla!!!
Ama her bitiş,
yeni başlangıçlara gebedir...
Bunu da bilirsin...
Her defasında tutkuyla
sarılırsın sevdaya...
Hayat bu işte!!!
Sevdiğin kadar yaşadığını sanırsın...
Zor cümleler yazarsın,
aslında basit kelimelerden kurduğun...
Aşk öyle gökyüzünden
avuçlarına konmaz...
Sadece yürek atışında hissedersin...
Ve bu yüzdendir, sımsıkı tutman,
sahip çıkman,
ve sadece O’na bağlanman...
Öyle bağlanırsın ki;
Freni patlamış bir kamyon gibi
yokuş aşağı duvara,
bodoslama dalmaktan korkmazsın...
Gözlerin kör olur,
kulakların sağır...
Hesapsızca sever,
yalan nedir bilmezsin...
Sadece gönül güzelliğiyle
sevdiğine inanırsın...
En azından inanmak istersin hep...



Aşık olmak bir sanattır...
Mutluluklar yaşarsın,
seni havalara uçuran...
Sevmek?
Seversin...
Sevmek sıradandır...
Çünkü her şeyi sevebilir insan...
Ama aşk...
Aşk, aşık olmak, bambaşka bir duygu...
Aşık olmak bir sanattır bence...
Uğrunda acılar çekilir,
kahreden acılar...
Ayrılıklar yaşanır,
seni deliye çeviren...
Ve bunları aşık olmadan yaşayamazsın...
Sadece severek yaşayamazsın...



Bir de ömürlük olan aşklar vardır...
Ömrü bir asır süren...
Kalplerde bir sır gibi gömülen...
Ve bunu her insan beceremez...
Çünkü gerçekten aşık olmak,
ama gerçekten aşık olmak bir sanattır...


Yazan/Alt-yapı : Recep Hamza