KİNAYE
Bastırılmış duygular, sinerek geçen ömür
Uykuya hapsolunmuş, rüyada ancak özgür

Sakal, türban kabahat, yeri yoktur mecliste
İnanca inmiş darbe, karşı çıkan kodeste

İşkenceli korkular, dudaklarda bir mühür
Sesi çıkan yasaklı, yalnız din karşıtı hür

“Olmaz böyle” dese de kısa bir zaman sürdü
“Adalet budur” dendi zihne duvarlar ördü

Batıya özenmeyi “gerçek özgürlük” sandı
“Çağdaşlık” inancıyla kim ne derse inandı

Bununla doğdu ve de yaşarken bunu gördü
Kurulan tuzakları, göremezdi ki kördü

Yıllar geçip giderken kapanmıştı kovuğa
Karanlığa hapsolmak işlemişti iliğe

Zulme sessiz kalarak geçip giderken hayat
Hikâye o ki başlar geleceğe seyahat

Perdeyi aralayıp baktı bir an ışığa
Sorgulamak istedi kulak verdi aşığa

“Neredeyim ben” dedi geçmişten gelen adam
Ülke aynıydı ama değişmişti tüm nizam

Duydukları hançerdi sızı oldu derinde
Olan biten ne varsa görmeliydi yerinde

Fesatlık etmek için sızdı halkın içine
Ak lekelidir derken kılıf arar suçuna

Hastanelere sordu, nerde rehin insanlar?
İlaç kuyruklarında nefret kusan o canlar

Var olanı yok edip karaborsa satanlar
Tüp, yağ vesaire nerde kuyruk tutanlar?

Saatlerce gezindi bir kusur bulmak için
Memnunluğu gördükçe kin kustu için için

Mutlu son evlerini sokak sokak aradı
Bununla yetinmedi şehirlerde taradı

Geçmişinde devletti mutlu sonun bekçisi
Zevk kelebekleriyse sigortalı işçisi

Bu işleri yapanlar zamanının devleri
Şimdi de bulmalıydı böyle lanet evleri

Kusur bulamadıkça içi içini yedi
Çamur atmak tek yoldu devlete “dikta” dedi

Yapılan eserleri, köprüleri, yolları
Her anı hizmet için geçirilmiş yılları

“Milli” denen ne varsa kıskançlıkla izledi
Utanıp sıkılmadan birde “hırsızdır” dedi

On beş temmuz gecesi milletin zaferini
Yeniden destan yazan bu halkın hünerini

Fare gibi delikten korku ile gözledi
Çıktı birde ortaya bu da kontrollü dedi

Geçmişten ders almayan erişemez bu güne
Bu güne şükretmeyen dönüp baksın dününe

Nankörlükten dert yanan seyit’in kinayesi
Dünden bugüne bir ders, hasetlik hikâyesi
SEYİT ALİ ORUÇ