Karayelim
Yağmur vuruyor camlarıma bu gece
Ne çok yutkunduğum kelimelerim var ah içimde
Hüzün davetsiz misafir gibi gelir sinsice
Bakışlarım takılır çivi gibi ıslak caddeye
Kederi giymişim hırka misali üstüme

Camlarım buğulu sensiz hüzünlü bir gece
Bu yürek yangın yeri göçebe bir kuş misali
Siyah beyaz bir fotoğraf karesinde
Söyle Hangi şehre sığınsam hangi şiire
Sen beni öldürdün o gittiğin gece

sen gittin ben seni beynime resimledim
Şimdi bana olanları bil istedim
Attığım O Çığlıkları Duymanı İsterdim
Ne Olur Gitme Kal Diye bağırdım
öylece yığılıp kaldırımda kaldım
gidişini görmemek için gözlerimi kapattım

Sen gittin sana dair cümlelerimi yitirdim...
Sen gittin ya hayat anlamını yitirdi...
Sen gittin yaslandığım duvarlarım yıkıldı,
Güvendiğim dağlarım kar doldu
Kara bulutlar çöktü gözlerime
Umudum gitti, gururum gitti


Sessizlik ve sükut işledim yüreğime.
Oysa ikimize de yeterdi bu koca şehir
Zehir aşım, gözyaşım tuz oldu
Senden bana kocaman bir yalnızlık kaldı
Güneşsiz kaldım ve her yer karanlık.
Enkaz yığını...bu gün 16 gün ciğerimden ayrılısım raabim geri dönmesinde yar ve yardımcımız olsun