Bir huzurevinde, huzursuz yüzler,
Sanki ilkbaharı, yazı bekliyor.
Evlatları var da; yetim, öksüzler,
Torunu, oğulu, kızı bekliyor.

Başları dumanlı, dizleri yorgun,
Gölgesi olmayan bir kuru sorgun,
Ressamın çizdiği su gibi durgun,
Turnayı, ördeği, kazı bekliyor.

Gözleri bir kuyu, görünmez dibi
Mazide kalanlar bir hayal gibi,
Kim hatırlar şimdi yaşlı garibi,
Göğsünde bir ince sızı bekliyor.

Hafıza yerinde, düşünür aklı,
Geçmişte binlerce anısı saklı,
Sitemkâr olmaktan elbette haklı,
Çok ilgi istemez, azı bekliyor.

Gücün yerindeyken iyilik dağıt,
Dertlerini yazsa, yetişmez kâğıt,
Çalıp, söyleyecek belki de ağıt,
Telleri kırılmış sazı bekliyor.

Yaşadığı hayat kalmış ırakta,
Hakka vuslat için, sıra firakta,
Ahretin yolunda, en son durakta,
Bütün kaderine razı bekliyor,

Sabri Koca






sorgun: bir cins söğüt ağacı
vuslat: kavuşma
*firak: ayrılık