avuç içi kadar bir şeydi
hayatın sev deyişi, yüreğimin duyuşu
öylesine büyüttüm omuzlarımda onu
bir yarış atı kişnedi tenha arazimde
şiirden bir taht kurdu en baştan sonuna dek
çizmek için sahnede gülen insan yüzünü


bahçesinde açtı en güzel yediveren gülleri
güzün solsa da yüzü yazı özlemle bekledi
bir mayıs salıncağında kurdu en güzel düşleri de
öfkesi silemedi yalancı taht sahiplerini
köle edemedi hiç kimse bir tümceyi buyrukla
kelepçesi olamazdı gerçek sözlerin


ışıktı ona uzanan ellere
söndürülmek istense de sürekli
sinekler vızıldar sonra çeker giderdi
tertemiz tepelerden çıkıp gelen suydu
kirletemezdi hiç bir ayak, sürekli değişeni


bakışları dokunduğu kadar duruşu dik güzellikte
bir yontu değildi oysa insan gözleri
kovamazdın yanından bu canlı Afrodit’i
uzanırdı elleri kararttığında yüzünü güneş
yaşamak sevdası yansırdı en ıssız yüzüne
bize oynayamazdı kalbimiz, duymadığımız bir oyunu

el çekmezdik sona ermeden yol
yaşamaktı...

27. 12. 2019 / Nazik Gülünay