Sanki ateşi tuttum, yandı parmak uçlarım,
Gönlümdeki yangının farkına varamadım.
Her şeyimi kaybettim, boş kaldı avuçlarım,
Yoluna çıkmam dedim, sözümde duramadım.

Damarımda dolaşır aşk denilen bu zehir,
İkimizi de yutar düştüğümüz bu nehir,
Hep üstüme geliyor; bu kasaba, bu şehir,
Güzel günler adına bir hayal kuramadım.

Bu sevdanın yolunda söyle kim emek verdi?
Cefaya katlanmadan mutluluğa kim erdi?
Yorulduysan bırak git! Ben taşırım bu derdi,
Buz gibi duruşunu, yüzüne vuramadım.

Karşı koymak kolay mı, tersten esen rüzgâra?
Kabuk bağlamadıkça, asla kapanmaz yara,
Söz verip gelmiyorsun, hiç olmazsa bir ara!
Bunca olup biteni, hiç hayra yoramadım.

Dalıp gittim maziye, beni bir keder aldı,
Yangın geçip gitti de, geride külü kaldı,
Kendisi uçup gitti, beni deryaya saldı.
Dev gibi dalgaları bir türlü yaramadım.

Gün görmemiş çiçektin, keşke öyle kalsaydın,
Sen de vefasız çıktın, biraz dürüst olsaydın,
Hiç fikrimi sormadın, niçin beni yok saydın?
Öfkem kabardı amma; hesap da soramadım.

Bir yanardağ misali lavlar akar derinden,
Oluruna bıraktım, kopsun ince yerinden,
Gönlüm öyle kırık ki ummadığım birinden,
Elim kolum bağlandı, yarayı saramadım.

Sabri Koca