Gönlümdeki denizi ellerinle kuruttun,
Gözlerine baktıkça serap mı görüyorum?
Uzakta olsan bile, kalbimde bir umuttun,
Koşuyorsun önümde, ben ise yürüyorum.


Kupkuru çöller gibi güneşte kavrulmuşum,
Rüzgârların önünde toz olup savrulmuşum,
Düşerken gözlerinde, zoraki doğrulmuşum,
Yalnızlık örtüsünü başıma bürüyorum.


Kırlangıçlar dönüyor kayaların başında,
Su içip gidiyorlar gözlerimin yaşında,
Kayıp gidiyor elim yosun tutan taşında,
Battıkça bataklığa yavaşça çürüyorum.


Gerçek bazen acıdır, süslü olur yalanlar,
Gönül yangınlarıdır senden bana kalanlar,
Ne bıraktı ki bana, bunca yağma, talanlar,
Ayrılık vakti yakın, göçümü dürüyorum.


Dağlar, taşlar bildi de; o kıymetim bilmedi,
Birçok defa söz verdi, hiçbirinde gelmedi,
Nazına çok katlandım, asla yüzü gülmedi,
Atımı mahmuzlayıp çöllere sürüyorum.


Sabri Koca