Kalpler taş misali katılaşmışken,
Sadece ağlayan kara buluttu.
İnsanlık vefadan uzaklaşmışken,
Uzattığım eli sıkıca tuttu.

Bir müddet öylece yüzüme baktı,
Gözyaşını sildi, elim bıraktı,
O çaresiz hali içimi yaktı,
Islanan yüzünü rüzgâr kuruttu.

Düştüğü durumun sebebi neydi?
Hiç cevap vermeden başını eğdi,
Kim bilir kalbine kaç sitem değdi,
Onun varlığını kimler unuttu.

Hayat, üzerine çok yük yığdırmış,
Başından aşağı bela yağdırmış,
Kısacık ömrüne neler sığdırmış,
Tarif edilemez, acı soyuttu.

Viraneye dönmüş evi, ocağı,
Uzaklarda kalmış köyü, bucağı,
Parça, parça olmuş kolu, bacağı,
Ciğerleri yakan kara baruttu.

Toprağa düşüyor körpecik canlar,
Vicdanı körelen bundan ne anlar,
Yağmurlar yağsa da silinmez kanlar,
Hayatla beraber biten umuttu.

Sarı yapraklarla örtülmüş üstü,
Yediği darbeler alnında süstü,
Çileli ömrüne sanmam ki küstü,
Bu yalancı dünya kimleri yuttu?
Kimsesiz yavruyu sarıp uyuttu.

Sabri Koca