VER ELİNİ AŞKA KOŞUYORUZ

Bırak uğruna ölmek istediğin,
fakat sonuçta hiçbir şey elde edemediğin hayatı.

Bırak karanlık bir gecede kuytu bir sokakta yığın yığın çöplerin biriktiği köşe başına.

Ve şimdi kendine sor sevgiye dair ne var aklında kalan?

Hangi nahoş ihanetti,
seni ondan ayran?

Gün gibi ayan.
Seni dünkü mutluluklardan alıp bugünkü hicranlara savuran.
Ah o kevaşe, batıla biat edişin.

Hele bir düşün!

Ardı ardına sıraladığın yamalı bohçaların hiçbirinde aşk yok,
sevgi yok,
merhamet yok.

Bak gördün mü,
kufende neler biriktirdigini?

Ben biriktirmedim bu yamalı bohçaları.
Benim de var elbet.
vardır elbet,
herkesin yüreğinde yamalı bir bohça.
Tıpkı ben gibi,
sen gibi,
yamalı ve yaralı.

Ama herşeye ramen sevip,
en koyu mavisinden hayalleri olan sen ve ben.

Acıya,
hüzne,
özlem’e dair.

Obsesif de olsak biz yaşayacağız hayatı,
alabildiğine yaşayacağız aşkı.

Hadi bırak da köşe başındaki çöplükler arasına geçmişten getirdiğin pislikleri.

Hadi ver elini aşka koşuyoruz!

Efkan Ötgün