Mağdur düşlerin ipeksi yüzeyinde,
Zaafların da zemin bildiği o insan nefsi:
Hani, haykırdığım;
Hani, öykündüğüm;
Ne deliyim ne de veli
İçimdeki izdihamla örtüştüğüm
Kara gecenin ipeksi seferberliği.

Noksanım, azizim;
Noktasızım ve virgülsüz:
İçimde kopan kıyametin alfabesi
Ölümüne sevdiğim elbette
Haiz olduğumun sermayesi.

Ölümse…
Ramak kala aşka,
Ne ala ne ala.
Fıtratın giz’inde devasa bir gölge
Mensur şiirlere de gönderme.
İkazı Tanrı’nın reşit bir özgürlük dilediğim
Bakiyesi mevsimin
Hala dindiremediğim hüzünle sırnaşık yeis’i.

Cümleler kadar istikrarlı olsam keşke
Bir de kışkırtan zaferin öncesinde
Yenildiğime de şahit değil miydi bunca dize?
Sarmalı duyguların
Münafık saldırıların da taçlandırdığı:
Bitimsiz hezeyanı kürediğim her şiirde
İspatıdır ruhumun yeknesak çırpınışını
Sela’sıdır vardiyamın
Güneş görmemiş yüzümde
Kıpraşan irili ufaklı hece.

Lafügüzaf, azizim:
Sancılı heyelan
Çöreklenen her artçıda
Arda kalan bilumum kinaye.
Sabırsa, katık ettiğim güne:
Yediğim ne çok şarapnel
Kaç öğünse serildiğim buz tutan zemine
Hafıza kaybı benimki:
Göremediğim bir hale
Oylumda saklıydı oysa onca meleke.

İzafi olsa da mutluluk
Kanadığım kadar kandığım
Hatırı sayılır yalnızlık
Varsa yoksa saklı kaldığım ömürlük kıble.


Teşekkürler dost şairim:

Kalbim
Yalnızlığın kıplesine
Boyun büküyor
Herkesin çiçekleri büyüyor
Beni hüzün kürüyor


Dumanıma
Karışacak biri yok
Öldüğümde
Naaşımı kaldıracak sevdiğim
Uzaklara hapis olmuş


Tanrıma
Bir şey diyemiyorum
Kavgam kendimle
Kaybolup gideceğim
İçimde ki bu büyük sevgimle


Şiirlerinde yaşatacak belki kim bilir beni sevdiğim,, Hasan Çapraz’a teşekkürlerimle.