Sabahın erken saatleri,
Güneş daha yeni doğmuş,
Her yer ışıl ışıl,
Sıcak bir fincan kahvem ellerimde pencerem yarıya kadar açık,
İçeriye hafif bir rüzgar giriyor,
Uzun uzun nefes alıyorum,
Bir kuş ikide bir gelip balkon demirlerine konup gidiyor,
Bu kaçıncı gelip gitmesi saymadım.
Sanki bana bir şey anlatıyor,
Sanki acelesi varmış gibi,
Deli kuş dedim dilimin ucuyla,
Sonra gülümsedim,
Aklıma gelmişin,
Hep sana deli kız derdim,
Sen güler ve bunu severdin.
Sonra kuş gibi yüreğini hissederdim,
Ne güzeldi yüreğin,
Sevgi dolu.
Eylülün son günleri artık,
Havalar serinledi,
Ortalık sararan yapraklarla doldu,
Ömür gibi işte
Yine eksildik.
Sen bilmezdin arkandan hep cimcime derdim sana,
Hiç büyümemiş küçük bir kız,
Bende hep çocuk kalmak istemişimdir,
Çocuklar sevgidir,
Çocuklar dostluktur barış dır.
Bak sokak dan simitçi geçiyor,
Balkona geçip simit alıyorum,
Simit taze olunca severim yanında helede beyaz peynir,
Olsaydın bölüşürdük diyorum,
Ah be deli kız şimdi uzaklarda sonbaharda,
Hazan denen bir mevsimde bıraktım seni,
Yüreğindeki sevgiyle,
Mesafeler uzak olsa da gönlüm sana yakın,
Yine kahvemi soğuttum bak,
Yine sana dalıp gittim,
Sen olunca her şey ikinci sırada kalıyor.
Öpüyorum seni,
Sevgimle kal diyorum,
Bak işte küçük kuş yine geldi,
Simidimden küçük parçalar kırıp balkona atıyorum,
Kısmet bu,
Deli kız,
Kısmet bu......
____Cengiz Yılmaz/Şiir Baba/29/09/2019