Toprak boşalır ayaklarından
Yüz kaslarında tarifsiz dalgalar
Kontrolsüz kalan boş eli
Saçlarının arasında dolanır bilinçsiz
Gözleri endişeli uzar ırağa
İlk defa açık kalan kapıda
Yanağından öptüğüne
Yetmiyor söyleyecekleri



Adımları dumansız ağır ağır yol alır
Göğsünde kilitlenen düşün­celer
Bu şehirde dün aynı saatte
Bacaklarını öne doğru uzatmış
Koltukta ki pervaneyi döndüren sevgi
Bugün yüzüne acı gerçeği vuruyor



Örtmeye çalıştı firuze’li aşkını
Yorgun bakan gözbebekleri
Bu defa gizleyemiyordu bakışlarını
Hatıra darağacında sallanan imtihan
İncecik omzunu kal­dırıp
Nefes almadan uzattı
Kırmızı mürekkep lekeli bavulu
Bu bir beklenti değil son veda



Kaybolursun gecenin ayazında
Tek başına tutuşan ağır sessizlik
Ve gökyüzünde susuz gölgeler
Kurtarmaya yetmedi u dönüşü
Çağrısında duvar diplerinden
Üşüyen güne yankı ulaşmaz



Ummuhan YILDIZ