Bir kelebeğin ömrü müydü
bir an vardı
deli gibi göklerden
dökülen ben’dim...

Kimi arıyorum
kimi arıyordum...
Bir el yüreğimin içinde
ben ona bakıyorum
o Ruh’uma...

İşte böyle büyüdü
bir ozanın yalnız sevgisi...

Ne büyük intihar
ne büyük yalnızlık oysa...

Biri sevda dedi
aklıma Sen geldin...
Biri sevda dediğinde...
Güneşin doğması
çiçeklerin açması
Sen’den...

Ve şimdi utangaç bir Gece
Koynumda
Sabahlıyoruz
Tüm umutlarımla...
Ve ansızın
Seni soruyoruz
Yer ile yeksan ve gök
bir ağızdan
Seni söylüyoruz
Seni
Ruh’umun Yoldaşı...
Kadim Ezgi’m...

Ve bir yol...
rengarenk
açılıyor
belki ebediyete...
Aklım taşıyıcısı her an
Sen’in
olduğu gibi...
Şimdi
Yalnızlığın...
koşuyor
Kader atı...
Sanırım
göğsümü
delip geçecek...


Ve üryan tüm güller
Seni gördüklerinden beri...

Bağırıyorum

bağırıyorum

bağırıyorum
Gece’nin bir anı
ücra bir köşesinde
Dünyanın
sesim soluksuz
yüreğinde...
Ruh’unda tüm sevdalıların...

...İçim’in Cenneti diyorum
Tüm kadim Sevdalar
diz çöküyor...


Ve elim bağrımda
yol alıyorum
hiç durmadan

Sana...

Ruh’umun Yoldaşı...
Kadim Ezgi’m...

Sana...









Yolcu...


İstanbul

yirmieylülikibinondukuz