Tufanı
çağırıyorsan
kirpiklerine ve
dokunuyorsam
hala yüreğine
kırılmış taşların
kaderi gibi
toprak olup,
savuruyorsan

bir avuç,

içindeki yerimi
öpüp,

bir çukur açıp
derinlerime

susuyorum..

sahi,
uzun uzun cümleler
kime kurabilirdiki insan.
sesini hapsetmişken
ciğerlerinde..

önümüz kış
lirik ayazlarda üşürken
aşk...
Atlas bir kafiye ısıt
gerdanında,
düşlerine kurban edilmiş
bir şiir bırakıp ardında,
yağsana üstüme
çığ ve sel..
en çorak yerlerimi
ıslat.
toprak böyle nefes
alıyor sakın ol!
kaygılar kayganlaştıkça
bir depreme gebe
kalıyor hevesler..

erozyon bu...

bir ağaç ne kadar
tutabilirdiki kendisini
bulut/deniz
çeker içine

yer/

-im

efsunlu şiirlerin
kehanet dolu sözlerin
sarkarken şimdi
heryerimden.

karalara bürünüyor
bir kadın
ve yerin soluğu
çarpıyor yüzüne.

saf bir gerçek kalıyor
geriye dökülen

herneyse.

toprak,
buhar
ve nem ki

adın şimdi
ha geldi
ha gelecek
bir heyelan
dudaklarımda..


(...)