Demokraside çare tükenmez, âlem bilir!
Herkes bir doğru çizer, acep hangi doğru iz?
En zoruma giden söz, “o giderse kim gelir?”
Söyleyin benim yurdum, bu kadar da mı aciz?

Bin gül çıkarır ülkem, kalbinde sönmüş külden!
Bir milyon değer çıkar, hem de bir partikülden!
Görmek istemeyen var, belki de tenezzülden!
Ne sanıyorsunuz ki, bu asil milleti siz?

Dürüst olan korkuyor, belki çıkamam diye!
Meydanı bırakıyor, birkaç hırsız adiye!
Yazık değil mi yurdum, çevrilirse badiye?
Miskinliği bırakın, yok bu görevden aziz…

Kendini tam anlatan, çıkmıyor kaç asırdır!
Sanılmasın hiç öyle, seçim kazanmak sırdır!
Orta çağla asrımız, sanırlar muasırdır;
Ne hale geldik bakın, kaldı mı esrarengiz?

Hep yalan dinledikçe, gerçeği unuttunuz!
Soyguncuyu, soysuzu, Türk’ümle bir tuttunuz…
Ne halka umut verip, ne doğru okuttunuz;
Yok, bizde haramiye, verilecek bir taviz…

Vatan büyüklerine, her gün çamur atarak!
Yücelinir sandınız, sağa, sola çatarak!
Asla arınmazsınız, çamurlara batarak;
Sen öyle kürsülerden, bağır bakalım vaiz…

Karaman-2019/09

Halil Şakir Taşçıoğlu

TDK:

Badiye: çöl, sahra...