Esasında herşey bitiyor gün doğunca.
Geceleri yarım bıraktığımız ne varsa sökülüyor yerinden...
Şimdi alınyazımıza yakınmak için uzun bir zamandır...
3-5 nöbeti, bir asırdan az biraz...
Hava soğuk ve ayaz...
Devremle ben, aynı takım, aynı renk, siyah beyaz...

Durmaz ama yavaşlar burada zaman...
Ve saatler kurulur burada yarınlar adına...
Özgürlük sayar tükenmez bir umutla yeni gelen alt devre...
Bir köşede usulca üstüne küfreder kimi zaman...
Bazen de her zaman...

Herşeye rağmen yine de geçiyor zaman.
Su gibi okşuyor yüzümüzü, bazen de sert kayalara vuruyor bizi...
Yoruluyor insan...
Ve yoğruluyor acı...
Çıtlıyor kalemin ucu...
Cüzdanında yârin eski bir fotoğrafı.
Geceleri çekiyor insan en büyük acıyı...
Ve usulca umudu söküyor acemi bir asker ranzasına attığı şafakta...
Sessizce tik taklarıyla öten duvar saati,
Herşeyin bittiğini söylüyor...
Geçtiğini söylüyor...
Ve yeni doğan güne selam...