Olur ya unutursan birgün beni
Bahçedeki gurbet kuşlarını ve gonca gülleri susuz
Kalbimi de sensiz bırakma yâr

.
.
.
.
.
.


Artık teri terine kavuşsun bu sevdanın diye yazmışsın son mektubunda
O kadar emek verdik mi sence
Gönül bahçeme ektiğin güller daha kucaklamadı ki
Öksüzlüğümün ve yetimliğimin enini boyunu yâr




Bu yara ruhumun kırılan kanatlarında derin bir sızı
Ve çığlıkları yüreğime kaçan
Gözlerimi yakan kor bir ateş
Dokundukça içimin içini titreten
Görmüyor musun yâr




Âhhh yâr
Acın acımdır diyorsun demesine de
Sızlayan yanımın yarasını üflemeyi ihmal ediyorsun bu aralar
Halin nicedir diye sormadım bende epey uzun zamandır
Haklısın yâr
Haklısın...



Söyle yâr
Beraber bastığımız toprak bile ağlarken
Kahvaltıda ekmeğimizi paylaştığımiz kuşlar bile hayata küsmüş iken
Sen bensiz
Ben sensiz
Mutlu olabilir miyiz ..?










nagi han