ANAM

“Anne” dediğinde,
dudak öpüşmeli arkadaş!
Çünkü “anne” sözcüğü çok yavandır!
Çünkü "anne" yalındır!
Demem o ki,
"anne" sözü sıradandır.

Oysa,
Benim "anam," "anadır"
o “anamdır” “anam!”
“Anam”; ne sıradan bir sıfat,
ne de sıradan bir sözcüktür!
“Ana’m”; “Rahman’dır,”
“Ana’m” “Rahim’dr!”
“Ana’m”; doğuran,
beleyip büyüten,
uykusuz kalandır!
“Ana’m”; Cennet kokusunu teninde barındırandır!
“Ana’m”; sarıp sarmalayan,
öpüp koklayandır!
“Ana’m”; evladının parmağı sızlasa,
yüreği kanayandır!
“Ana’m”; ezelden ebede davamdır!
“Ana’m” tümden gelim,
tüme varımdır!
“Ana’m”; bayramdan bayrama değil,
365 gün "anamdır!"
“Anam” benim “anamdır!”

“Ana” dediğimde,
dudaklarım öpüşür benim.
Sarıp sarmalar.
Soluğum içimde saklı kalır!
Hissederim ”Ana” sözünün sıcaklığını!
Bilesin ki,
ben “anne” demem arkadaş!
“Anne” sözü,
"anamda" çok yavan kalır!
Bu sebeple "anne" demem.
O, benim “anamdır!” “anam”
Fiilen olmasa bile,
ruhu yanımda olandır!

Efkan ÖTGÜN