Ey Nil
Yusuf’dan beri bedel ödemek kaderi ADAMların,
Ey Nil!
Bir Musa daha gönder sarayına firavunun,
Yarsın önce zalimlerin ödünü
Saltanatını zulmün
Ve en son kızıldenizi
Tamamını boğmak için
Kötüye ve kötülüğe dair kim varsa...

Senin zindanların alışkın adamlar misafir etmeye
Yüreğinden yeni dünyaların hayalini taşıyan
Her sözüyle ayrı ayrı meşaleler tutuşturan
Yollara silinmek istenen tüm işaret levhalarını yerleştiren
Eli kolu bağlıyken bile uykusunu kaçıran müstekbirlerin
Kimsenin adını anamadığı yiğitler tabyası kuran
“Güneşe talimat veren memurlarız biz” diyen ADAMlara alışkın
kuytuların çukurların…

Sen bağrına yusufu aldığından beri
Yırtıldığından beri gömleği arkadan
Elleri kestiğinden beri bakışları yusufun
Baş üstünde kuş yemleyen mahkumlardan
Firavunlara şarap sunan unutkan sakilerden…

Tüm karanlığına rağmen zindanların
yeni zaferler ilan etmeye alışkınsın sen mısır!
Küçük atların üstünde
İnsanlığı talan eden canileri tepeleyen baybarstan hatırlarız seni
Kudüs rüyasıyla gülmeyi terkeden selahaddinden
Selahaddine kudüs rüyaları gördüren nurettinden
Biz seni hep adamlarınla tanırız
Ve hep gülerek bakarız ta musadan beri firavunların acziyetine
Kırıldıkça tükenmez olan şehadet parmaklarına ADAMLARIN…

Herkesin herkesi unuttuğu bir çağda
Güzel ustanın “el kuranı düsturuna” haykırışıyla kazırsın zihinlere adını
Kimsenin elini uzatmaya tutmaya mecalinin kalmadığı karanlık çağlarda
İnsanlığa yol gösteren kutuplarınla hatırlatırsın sen kendini

Ey nil!
Taş yeniden
Bereket taşı topraklarına
Süpür asrın firavunlarını
Zindanlara sığmayan ADAMLARINI bereketinle tanıştır
VE KURULSUN KİMSENİN İNANMADIĞI YENİ BİR DÜNYA!
Mehmet berat