Yazmayı bıraktım…
düşünmeyi, sevmeyi, uzatmayı elimi,
tutmayı birini birilerini.
Uykularımı kaçırmayı bıraktım.
Kederlenmeyi attım ben çöpe.
Kaygılarım yok yarına dair.
Nasıl olsa, ne desem
yanlış anlaşılacağına kesin gözüyle bakılan
bir dünyada nefes alıp veriyorum
ve elimden gelmiyor nefes alıp vermeyi bırakmak.
Çok dolusun diyorlar.
Çok dertlisin ve bunalımdasın diyorlar.
İçimde ve yanımda olmadıktan sonra size ne?
Derdime ortak olmadıktan sonra fark etmeniz neye yarar?
Ben madem yalnız yaşıyorum ne varsa bana dair.
Size ne neyi tuttuğumun,
Ne kadar ümitsiz olduğumun,
Ne kadar kederlendiğimin,
Ne kadar kelimelerin anlamını yitirdiğinin bende?

Evet bunalımdayım.
Ve evet intihar etmekten korkuyorum.
Ölmekten korkuyorum aslında.
Ötesinden de korkuyorum.
Bana itimat etmedin ve kendi sonunu belirledin
diye soracak olmasından korkuyorum Allahın.
Nefessiz kalmanın nasıl bir şey olduğunu düşünürken bile nefesim kesiliyor
ve ölüme hazır olmadığımı fark ediyorum.
Ne kadar korktuğumu haykırıyorum korkusuzca!

Bana yakışmayan kelimeler bunlar.
Ümit vermeli mısralarım etrafıma.
Işık olmalıyım aslında.
Can katmalıyım canını taşımaktan yorulmuşlara,
koltuk değneği olmalıyım,
bacak olmalıyım,
ilaç olmalıyım,
omuz olmalıyım,
göz olmalıyım
görmek için gözleri kendisine sorulmadan alınmış bir çocuğa.
Ben…
hayat kurtaran ve kayba mani bir dağ olmalıyım.
Olmalıymışım… olmalıyım…dı.
Olsaymışım iyi olurmuş…
Ama… ama, fakat, lakin gibi tüm kelimeleri
duymaktan nefret eden birisi kadar
onlara kaç kişinin sığınabileceğinin de denemesiyim aslında.

Çok umutsuz görüyorum seni diyenler oluyor.
Tam tersine.
Belleğinizdeki fotoğrafı düzeltiyorum.
Bir dağ yok ortada.
Ara ara işe yarayan bir toprak yığını var.
bunu hem kendime hem dünyaya ilan ediyorum.
Sanki bu açıklamayı bekleyenler varmış gibi…
Büyük büyük cümleler kurmamayı deneyeceğim artık.
Çapımdan büyük işlere burnumu sokmayacağım.
Şunu itiraf edeceğim aslında kendime: sen hiç bir şey değilsin!
İtiraf ediyorum!
Ben hiçbir şey değilim.
Yazdıklarım,
kurduğum hayaller,
sesimi yükseltmelerim.
Hepsi de hiçbir şey değil.
Ve bu kelimeler…
benden memnun olmayan dünyaya aitler.
Muhtemelen onlarda memnun değiller.
Onlarda beni eleştirmek istiyorlar,
onlarda hakaret etmek,
eleştirmek, aşağılamak istiyorlar,
onlarda kaçmak istiyorlar benden,
onlarda yakmak istiyorlar içimdekileri,
yakamıyorlar…
Yazmayacağım artık.
Büyük büyük cümleler, ve büyük adammış gibi beklentiler….

Mehmet berat