Merhaba sol yanımda kanayan yaranın sahibi...
Bu mektubu sana yürek yangınlarımla yazıyorum.
Saat gecenin üçü... Gece karanlık ben yine sensizim.
Uykunun firarisi gözlerim bu gecede yaşlarla dolu...


Nasıl başlamalıyım sana halimi anlatmaya bilmiyorum.
Bildiğim tek şey sol yanımı derin bir acıyla sızlattığın.
Düşündükçe anlıyorum hasretin çığ gibi büyüdü içimde.
Gittiğin o günden bu yana yüreğimde dem tuttu bıraktığın acı...


Artık eskisi gibi değilim gönül sancım... Çok değiştim.
Görsen belki tanıyamazsın beni, bulamazsın eski halimi.
Aynalara baktıkça artık ben bile tanıyamıyorum kendimi.
Bir bilsen içime çöreklenen bu ızdırap nasıl tüketiyor beni...


Aslında bu sana yazdığım ilk mektubum değil yürek sızım.
Kaç mektup yazdım yüreğimden çekip gidişinin ardından.
Her mektubumu senin için akıttığım göz yaşlarımla süsledim.
Sonra her birini içimdeki seni yok etmek istercesine yaktım...


Saat gecenin dördü ben yine kalemimle konuşuyorum.
Dilime değil yüreğime ezber ettim yokluğuna ağıtlarımı.
İşte bak bir kez daha sen diye anlatıyorum kalemime yangınını.
Sende dinle sevgili... Sende dinle yokluğunla bana neler yaşattığını...


İlk başlarda suskunluğumun duvarları ardına gizlendim.
Göz yaşlarımı, çektiğim bu ızdırabı herkeslerden gizledim.
Ama zamanla öylesine doldu ki öksüz bıraktığın yüreğim.
Canıma ağır gelen bunca kederi artık gizleyemez oldum...


Senin gidişinden sonra bir tek kalemimi dost bildim kendime.
Satırlarca sayfalarca ona anlattım emanet bıraktığın acıyı.
Ne kalemim yazmaktan yoruldu ne de yüreğim anlatmaktan.
Ama biliyor musun? Yine de anlatamadım can yangınlarımı...


Hangi söz hangi cümle hangi şiir anlatabilir ki bu acıyı?
Aslında yazdıkça daha da büyüyor yüreğime açtığın yaram.
Yazdıkça sanki biraz daha kendimden, canımdan eksiliyorum.
Kır at kalemini diyorum kendime ama buna cesaret edemiyorum...


Saat olmuş dört otuz... Minarelerden ezan sesleri yükseliyor.
Gece yine doğan güneşin kollarına teslim edecek kendini.
Ben ise yokluğunun ağır acısıyla geçecek bir günü daha,
Kendimden, yüreğimden biraz daha eksilerek yaşayacağım...


Ayşe KARADENİZ