Gittiğin günden beri değişen pek bir şey olmadı buralarda
Kaldırımlar, sokaklar, dükkanlar bile hala aynı bu şehirde
Sadece sen giderken çiçek açan ağaçlar yaprak döktü birer birer
Tıpkı gönlümün umutlarından vazgeçip solması gibi

Birlikte gezdiğimiz park, saatlerce oturup güzel günlerin
Geleceğimizin hayalini kurduğumuz o çay bahçesi hala aynı bu şehirde
Değişen bir ben oldum sensiz kedere büründü ruhum
Sensiz bomboş kalan bu koca şehre küstüm

Senin olduğun zamanlardaki kadar gülmüyorum artık
Her sabah umutla merhaba demiyorum gelen yeni güne
Kendimi sensiz yabancı hissediyorum doğup büyüdüğüm bu şehirde
Eskisi kadar uyumuyorum, senden sonra kendime hiç iyi bakmıyorum

Sen giderden yalnız gitmedin aslında, hayallerimi de alıp götürdün yanında
Artık öylesine yaşayan bir bedenden ibaretim, sensiz ve umutsuz
Ruhum şimdi bıraktığın acının koynunda can çekişiyor
Sen seni seven gönlümü yaşarken ölmeye mahkum ettin

Biliyor musun?
Kaç kez çekip gitmek istedim bu şehirden
Kaç kez eşyalarımı toplayıp bir bavula yola koyuldum
Gidemedim her defasında vazgeçip geriye döndüm
Her köşesinde senin olduğun,
Buram buram sen kokan bu şehirden gidemedim
Senin hayalini bu şehirde bir başına bırakıp,
Senin gibi insafsızca çekip gidemedim
Özür dilerim Sevgilim ben senin hayalini bile terk edip gidemedim

Ayşe KARADENİZ

Şiirime ses olan can ağabeyim Mustafa KARAAHMETOĞLU’na gönül dolusu teşekkürler…