Her gece bir düşün içinde gibi özlüyorum...



Beyaz alınganlığımın su dilenen ağaçlarına üzüm toplayan
ince sessizliğin direnciyle yüzümü gölgene sürüyorum
Unutulmuş kaç ay varsa elma kokulu çocukların yanağında
O kadardan fazla
Bir ülke gibi özlüyorum
Seni...




Duvardan duvara geçen toprağın güneşiyle eriyor ayaklarım
Sevgilim tarla açmış bahçelerin papatya günleriyle gövdene donanıyorum
Sessizliğin olmadığını kuşların uçuşundan anlıyorum
Nereye bakıyor insanlar
Adamlar,adımlar
Şu kapının nazar boncuğu
Yaralarını sayıyorum bekleyenlerin
Sahi onlarda denize bakıyor mu
Uyku,gece ve çiçek karışığı




Dudağımla emziriyorum ay’ın ben halini
Ağzımdan dökülen sözcüklerin karanlığında
Kalbimde aşkla büyütüyorum bakışlarını
Artık arkamı döndüm bütün yaralara
Sadece sana gülüyorum
Yere düşen yaprak her gün görmekten
Şaşırmıyor beni



Sevgilim
Küçücük şeylerde bile mutlu olma alfabesi adın