uzaklara düşer
kentin güneş gören yüzü
ağıtlar yakar durmaksızın
yoksulluğumuza değen gölge
gitmek redifli bir şiir olur
açık saçık aygın baygın gelen yaz

arkasında kalan dağlardan mı güdük
gözleri irtifa kaybı yaşayan umut
çözülmüş suskuların ağzı dili
hem küfürbaz hem cambaz olan kuşku
dolanır kangren sularda korkusuz
çocuklarının alnına ölüm yazılı toprak ana çaresiz

azarlanan bir sevgidir çocuk
kentin dudağının kenarına gizlenmiş
sokak aralarında taşların coğrafyasını değiştirir
yumruklarıyla dost olur
mor çiçekler diker arkadaşlarının yanaklarına
gözyaşıyla sulansın diye öfke

aşka çıkan yollarda uyanır akşam
evleri hüzün basar sokakları ayrılık
elleri tutmaktan bir göçüğün altında genç sevgililer
yerini bulamaz korkuya sinen öpücükler
yüreğinden bir kuş sürüsü havalanır
yüzü yangın yeridir
sırtı kutuplara yaslanır

11 Haziran 19
ali rıfat arku
istanbul