Bir belirteç belki de fazlasıyla muzip, zaman
Aşkı ihya eden sancılı bir vazgeçiş
Ne zamanki ihanet ettimse içimdeki sihre.
Yenilgilerimi seviyorum aslında
Yenik düşmediğimin de ispatı değil mi
Yüksünmeden hayattan hala umutlar doğradığım
Şafak ve gün ve de şiir…

Yeltendiğim hiçbir ayrıntı yok ki
Kuramlarda saklı tutayım neşeli sesimi
İyi de hazanın muadili bir özneyim
Kendimi kendime teşrif ettiğimden beri
Belki de ötelenen fıtratım
Ben ki bir seyyah
Yufka yüreği serilmişken zemine.

Zanları yok sayan bir matem benimki
Kanıksadığım bir meltem
İçten içe ürperen yürek çeperim
Göğün katlarında sancılı bekleyiş
Hayatın haşmetli yalnızlığında
Vuku bulan bir tantana
Göğün iri mavi gözlerinde Rabbime yakın durduğum
Her mevsim, her an ve her zerremle
Mühürlediğim kalbim…

Kayda değer hangi telaşı yok saysam da
Mümkünse yürümeye yeniden başlasam.
Kıyasıya düşkünse mizacım sevgiye
Dostluğa tebessüm eden minvalde
Ben bir teyakkuz barındırıyorum
Kendimle sözleştiğim her şiirde
Bir dürtü muteber yorgunluğun isyanı:
Hâşâ, Rabbim:
Eminim artık ben yumuşak iç sesimden.

Şimdi gürültülü bir şarkı söyleyebilirim
Gecenin sönmeyen ferine sığındığım
İlahi bir acıyı da barındırırım hani her an’ımda
Gözlerimde sisli nameler
Süzen bakışlarda akışkan bir telaş
Kim ise kendimi ben olarak teşrif ederken
Asla yalan olmadan ne de bir kinaye
Zuhur etmeden tetiklerim de rahmeti
Sunumu İlahi Aşkın gözümden akan yaşlara
Eşlik eden bir zaruret huzurun tema’sı.