Yediğim aşk vurgunu herhal; düldüllüğümden belli...
Gül bitti vurduğu yerde, bülbüllüğümden belli...

Başka vurgunluğumdan değil, aşka vurgunluğumdan
yorgunluğum bunca benim… Durgunluğumdan belli...

Vursun varsın… Mevlâ’mdır o; küsmedim vurduğundan
Sevdiğinden vurdu; üzerime hep durduğundan belli...

Dilim düldül,gönlüm düldül; pusmam bunca demdeyken;
Demlenmedeyim demimde, seyhânlığımdan belli...

Aldım ödül, oldum bülbül; susmam gonca femdeyken;
Şenlenmedeyim şemmimde, reyhânlığımdan belli...

Pek titrerim nice can üstüne Hakk aşkından
Ona gelen bana gelir. ferağatımdan belli...

Demeyin nasıl bir iş bu, senin gibi şaşkından?
Aptala ma’lûm edilir; belağatımdan belli...

Adam olmayacak bülbül, dut bahçesinde şakır;
Gül yok ki, tuttuğunu sever; ne tuttuğundan belli...

Çün, duda gül der, güle dut; ancak bir gaga takır;
Dudu sever, gıkı çıkmaz; ne yuttuğundan belli...

Dut, dut bahçesinde; put durur bülbül dut dibinde…
Dut gibidir; fıttırır bülbül; tutulduğundan belli...

Hep tutulma yapar bülbül, güllükte ödülken gül;
Dut yemişe haptır ödül; yutulduğundan belli...

Şekerleme yapar bülbül, hep gagası tıngırdar;
Eh, yoktur nâmesi bî gül; unutulduğundan belli...

Gül güllükteyken bülbülsüz, gül havası fingirder;
Tebdîl olur tûtî-bülbül; hep tırsmasından belli...

Gönül denen nişangâhta on ikiden vuruldum;
Delik deşik edildim, kevgirliğimden belli...

Gözyaşım hep boşalmakta; gücüm bitti, yoruldum;
İnsan değil nefs, kuruldu; beygirliğimden belli...

Eh, beygir gibi dünyanın yükünü taşıttı bana;
Sırtım yağır oldu benim; kuşaklanmamdan belli...

Nefste ağnanıp postu tatlı tatlı kaşıdım ben;
Nefsim ahır oldu bana; tuşaklanmamdan belli...

Nefsim böyle ettiydi de; hele şükür fark ettim;
Ama çamura park ettim; debelenmemden belli...

Gönül firdevsinde ALİ’yi bir parka gark ettim;
Eh, arslanlığa çark ettim; şebelenmemden belli...