Şehirler toparlamıyor kan gülü gözlerimi
Çatlak yolların zeminsiz günlüğüne.
Büküp sokakların dumanlı saçlarını yakamdan
Orada eksiltiyorum dudakları lâl üşümeleri
Başımın üstünde rüzgar
Kırlangıç ölüleriyle geçiyor
Tanıyorum konuğum olanları elimin tersi karşısında
Kıyılarımda genişleyen bir çölü
Böyle,böyle sarsıyorum





Karanlığımda bulunmaz yalnızlığım
Çünkü aşkı en güzel orada anlatıyorum
Güneşin kızıllığını orada
Kocaman gözlerimin çocuk diriliğinde
Sesimin pınarından bilir
Mavi gülüşlü sözcükler beni
Öyle ki suyu kanatırız
Derinlerimizde sessiz çın.





Dünyanın dışına atılmış yolculuğun yüzünde
Uçurum yarığı oyarken toprağı
Sevgilim duyuyorsun beni değil mi
Masallar ötesi bir boşluktan
Avuçlarımda yangın çiçekleri
Gülüşünün gizine eklenirken
Kekeme baharlar büyütür
Kirpiğime düşen her damlayı
Gözkapaklarımın içine saklıyorum seni



Sevgilim,
Deli bir kuşu yüreğine bıraktım
Unutma bu çığlıkları sabrın özünde
Hani düşe bularsın göğsünden akar rengi
Yalnızlığa sığınan çiçek kırlığında
Hayallerini dinlendiriyorum dilimin
Say bunları
Şimdi ve
Soluğunu




Sakla beni koynuna
Rüzgarın da elleri var
Birazdan yağmur,yağmur düşer aklıma