bir gülüşle öldürecek bu şehir beni
tenimde mayıs çiçekleri
musonu yok buraların
ama bir sonu var mutlaka
kaydı alınmamış şiirler arasında
acının mühürdarı oldum
serçelerin isyan ordusuna katıldım
yağmalamasın diye göçmen barbarlar
kışı koynumuzda geçiren baharı

bir gülüşle öldürecek bu şehir beni
aklımda kanserli bir hasret
külden insanlar yıkanırken gecenin gözyaşlarıyla
yokluğun karesiyle dövüşüyorum
titrek bir çocuk sesinde uyanıyor kıyamet
yırtık ayaklarından sızıyor kanına umutsuzluk
uçurum yutan bir çaresizlik büyüyor gözbebeklerimde
ilk yenilginin acısıyla yürüyorum kırk küsur yıldır
alnımda antik bir nasır

bir gülüşle öldürecek bu şehir beni
yanımda gölgesi işlenmiş bir hayat
göğün bittiği yeri soruyorum kimi görsem
öyleye tanrının olmayan yeri vardır dünyanın
yoksa neden durmadan kanında yangınlar çıksın
öksüz yetim ve masum çocukların

23 Nisan 19
ali rıfat arku
istanbul