Saat geceyi yarıladı!
Ve ben hala uyumadım
Karanlığında düş büyütüyorum
Elimde kalem
Dilimde sen
Kalbimde yarına dair umutlar
Babam, insan büyüdükçe çocuklaşır derdi
Ben yaşlandıkça ağlıyorum,
Çocuk gibi..
Oyuncağını hayal eden
Geleceğine el konulan çocuk
Ve sonra gittiğin yöne,
secdeye kapanıyorum
vakitsiz
Bir anda,
karanlığa resmini çiziyorum
Picasso ya inat,
çerçevesine sokuluyorum,
yalnızlığı ihlal edercesine

Sahi Azize’m;
sen karanlıktan korkar mısın?
Mesela geceler siyah yerine mavi giyinse
Siyah sadece sırrımızı örtse
Hayallerimizi kaybettiğimiz yerde tekrar bulsak
Acaba diyorum,
taşlanır mıyız?
Gece cürümlere gebe
Ve gece tende yanık kokusu bırakır,
sızarken odama sokak lambası
Ben hala yokluğunun kalabalıklarındayım
Rihteri ölçülemeyen depremler oluyor beynimde
Yokluğunda fay hatlarım kırılıyor

Sahi Azize’m ;
Sen geceden korkar mısın?
Mesela bugün sabah erken olsa
Ve güneş ☀ hiç batmasa
Sen şiir olsan,
ben seni kalbime yazsam
yazsam ve hiç silmesem
umarsızca okusam
Ve sonra dizelerine ,
kanasam,
kanasam,
kanasam... 😢

23 Mart 2019