Kaçmıştım kendimden şahidimdi sabiler
Yaşama kefen biçen korkuluklarda
Arşa doğru seyrederken bulutlar
Tüller bezenmiş ardımda

Harçlara nakşettiğim yarınlarda
Bezeli çamlıklar,ışıldayan topuklar
Sarf edilmiş onca nefese karışık dumanlar
Evet, Ağlamayan çocuk bendim

Mezarlığa doğru seni düşündüm
Ardı sıra çatık kalplerle
Elim açıkken büyük aşka
Kavursada matem düşlerle üşürdüm

Toprağa batmış ayakların buğusu
Ellerimde ağaçtan yaprak ve kurusu
Bezeli gönüllerin saf ve kör huyusun
Evet, ağlamayan çocuk bendim

Yağmur nurdan bedene bir iz
Ayrık hayatlar tek bir yarada iz
Aşk üçlemedir sen ve ben bir, ilah tektir
Her Defasında defalarca öl ve diril

Etten kemikten hayal gördüm
Bu kul yaşadı ve senle öldü
Ölmek yaşatırdı gerçek ziyan
Evet, ağlamayan çocuk bendim

Ağlamakta yetmezmiz bir bitim su
Kalbim kum tanesi rüzgara savruldu
Uçtu derman vebam buydu
Evet, ağlayan çocuk bendim